Eindelijk een blog
Blijf op de hoogte en volg Hester
30 November 2015 | India, Kundapura Railway Station
Eindelijk heb ik dan internet om mijn blog online te zetten ik heb veel te vertellen.
Vorige week vrijdag ochtend kwam ik aan in India op het vliegveld van mangalore. Ik werd meteen ondergedompeld in de cultuur. Mijn eerste keer vliegen ging prima ik vond het zelfs leuk. Uit het raampje zag ik de meest mooie plaatjes het leek soms bijna onecht. Een van de beelden die ik zag was dat we over mumbai vlogen, het was al donker en niet bewolkt dus je zag de hele stad opgelicht in lichtjes.
Mijn eerste ontmoeting met Indiase mensen van deze reis was op het vliegveld in Frankfurt. Eerst hielpen twee hele aardige mensen mij om de gate te vinden. Bij de gate zat ik naast een man hij vroeg wat ik ging doen in India en we raakte zo aan de praat. Hij wou dat ik het nummer van zijn vrouw in mijn mobiel zette voor het geval er wat mis ging tijdens mijn reis daarna belde hij zijn vrouw en liet mij met haar spreken ze klonk net als de man heel aardig dus dat gaf me een goed gevoel. Ik voelde met meteen nog blijer om het fijt dat ik naar India ging maar het voelde nog steeds een beetje als een droom. Pas toen ik in het derde vliegtuig zat van bangalore naar mangalore begon het echt tot me door te dringen. Ik zat in een heel klein vliegtuigje met allemaal Indiase mensen. Toen we opstegen zag ik eindelijk iets van India. Het is grappig hoe je vanaf de aankomst op bangalore meteen zo er de cultuur verschillen merkt alles gaat er anders aan toe zelfs op het vliegveld. Het gaat hier allemaal in alle rust en het lijkt wel of niemand haast heeft. Voor het vliegveld in mangalore stonden allemaal mannen met bordjes met namen te dringen. Omdat mij gezecht was dat er ook iemand zou staan met een bordje met mijn naam ging ik opzoek naar mijn naam. En toen gebeurde het geen waar ik het meest bang voor was, mijn naam stond er niet tussen. Ik dacht ze zijn vast later dus ik ging maar wachten. Na een tijdje komt er een man naar me toe gelopen en vraagt of ik een taxi nodig heb dus ik vertel hem dat ik wordt opgehaald. Dus ik wacht nog 15 min..... Nu ging ik maar bellen want dit duurde te lang en ik kom er achter dat ik helemaal niet kan bellen in India met mijn simkaart terwijl mij gezecht was van wel. Nu breekt de paniek uit, ik ben in een land bijna aan de andere kant van de wereld zonder bruikbare mobiel en zonder iemand om me op te komen halen..... Gelukkig komt de taxi man weer naar me toe gelopen ik vertel hem wat er is en hij bied aan om te bellen direct na het bellen komt er iemand aangelopen met een bordje met de naam van de organisatie en ik denk WELKOM IN INDIA.
Ik word in een heel klein busje dat bijna uit elkaar valt zonder riemen naar het centrum van de organisatie gebracht. We scheuren door India met luid getoeter en bij elke hobbel stoot ik mijn hoofd tegen het dak. Er staat kijhard Indiase muziek op. Er is zo veel te zien het is prachtig. In het centrum van fsl (organisatie) is het ook prachtig veel groen en een en al rust. Hier krijg ik in twee dagen mijn oriëntatie en zaterdag avond word ik naar het gast gezin gebracht. Ik slaap hier met twee andere vrijwilligers in een kamertje van ongeveer drie a vier meter bij drie meter er passen precies drie bedden en een kast in de kamer. In eerste instantie vond ik het nog heel moeilijk om me aan te passen aan het leven hier maar ik raak er steeds meer aan gewend. Mijn project is heel zwaar ik geef les aan zes klasjes met elk ongeveer 10 leerlingen van 3 tot wel 11 jaar oud. Mij werd verteld dat ik in de eerste maand gewoon kon observeren maar in sommige klassen werd ik direct voor de klas gezet. Ik had niks voorbereid dus ik moest improviseren in het Engels.... Dit was heel moeilijk want als je een spel wilt doen en het uitlegt dan snappen ze er niks van ook de leraar begrijpt soms niet wat ik vertel. De leraren zijn zo anders hier, ze laten bijvoorbeeld hun klas vol met 3 jarige kindjes al op de tweede dag alleen met mij terwijl grotendeels bang is voor mij. Mijn twede dag ging al beter dan mijn eerste dag maar toen de eerste week vorderde besefte ik dat het zo moeilijk is om elke dag op nieuw een hele les vol nuttige dingen te bedenken zonder boek en dat dan ook nog uit te moeten leggen in een taal die de kinderen helemaal niet begrijpen en vooral dat ik het alleen moet doen.
Ik wil zo veel vertellen over hier maar het is allemaal te veel.
Je ziet zo veel, rijkdom en armoe (prachtig afgewerkte huizen en mensen die op een kleedje op straat schoenen poetsen en omringd zijn door een paar versleten schoenen), koeien die midden op straat lopen, overal honden, kijhard getoeter en mensen die je aanstaren. Dit laatste moet ik nog steeds aan wennen maar de rest begint nu al eigenlijk een soort van gewoon te worden.
Vorige week vrijdag ochtend kwam ik aan in India op het vliegveld van mangalore. Ik werd meteen ondergedompeld in de cultuur. Mijn eerste keer vliegen ging prima ik vond het zelfs leuk. Uit het raampje zag ik de meest mooie plaatjes het leek soms bijna onecht. Een van de beelden die ik zag was dat we over mumbai vlogen, het was al donker en niet bewolkt dus je zag de hele stad opgelicht in lichtjes.
Mijn eerste ontmoeting met Indiase mensen van deze reis was op het vliegveld in Frankfurt. Eerst hielpen twee hele aardige mensen mij om de gate te vinden. Bij de gate zat ik naast een man hij vroeg wat ik ging doen in India en we raakte zo aan de praat. Hij wou dat ik het nummer van zijn vrouw in mijn mobiel zette voor het geval er wat mis ging tijdens mijn reis daarna belde hij zijn vrouw en liet mij met haar spreken ze klonk net als de man heel aardig dus dat gaf me een goed gevoel. Ik voelde met meteen nog blijer om het fijt dat ik naar India ging maar het voelde nog steeds een beetje als een droom. Pas toen ik in het derde vliegtuig zat van bangalore naar mangalore begon het echt tot me door te dringen. Ik zat in een heel klein vliegtuigje met allemaal Indiase mensen. Toen we opstegen zag ik eindelijk iets van India. Het is grappig hoe je vanaf de aankomst op bangalore meteen zo er de cultuur verschillen merkt alles gaat er anders aan toe zelfs op het vliegveld. Het gaat hier allemaal in alle rust en het lijkt wel of niemand haast heeft. Voor het vliegveld in mangalore stonden allemaal mannen met bordjes met namen te dringen. Omdat mij gezecht was dat er ook iemand zou staan met een bordje met mijn naam ging ik opzoek naar mijn naam. En toen gebeurde het geen waar ik het meest bang voor was, mijn naam stond er niet tussen. Ik dacht ze zijn vast later dus ik ging maar wachten. Na een tijdje komt er een man naar me toe gelopen en vraagt of ik een taxi nodig heb dus ik vertel hem dat ik wordt opgehaald. Dus ik wacht nog 15 min..... Nu ging ik maar bellen want dit duurde te lang en ik kom er achter dat ik helemaal niet kan bellen in India met mijn simkaart terwijl mij gezecht was van wel. Nu breekt de paniek uit, ik ben in een land bijna aan de andere kant van de wereld zonder bruikbare mobiel en zonder iemand om me op te komen halen..... Gelukkig komt de taxi man weer naar me toe gelopen ik vertel hem wat er is en hij bied aan om te bellen direct na het bellen komt er iemand aangelopen met een bordje met de naam van de organisatie en ik denk WELKOM IN INDIA.
Ik word in een heel klein busje dat bijna uit elkaar valt zonder riemen naar het centrum van de organisatie gebracht. We scheuren door India met luid getoeter en bij elke hobbel stoot ik mijn hoofd tegen het dak. Er staat kijhard Indiase muziek op. Er is zo veel te zien het is prachtig. In het centrum van fsl (organisatie) is het ook prachtig veel groen en een en al rust. Hier krijg ik in twee dagen mijn oriëntatie en zaterdag avond word ik naar het gast gezin gebracht. Ik slaap hier met twee andere vrijwilligers in een kamertje van ongeveer drie a vier meter bij drie meter er passen precies drie bedden en een kast in de kamer. In eerste instantie vond ik het nog heel moeilijk om me aan te passen aan het leven hier maar ik raak er steeds meer aan gewend. Mijn project is heel zwaar ik geef les aan zes klasjes met elk ongeveer 10 leerlingen van 3 tot wel 11 jaar oud. Mij werd verteld dat ik in de eerste maand gewoon kon observeren maar in sommige klassen werd ik direct voor de klas gezet. Ik had niks voorbereid dus ik moest improviseren in het Engels.... Dit was heel moeilijk want als je een spel wilt doen en het uitlegt dan snappen ze er niks van ook de leraar begrijpt soms niet wat ik vertel. De leraren zijn zo anders hier, ze laten bijvoorbeeld hun klas vol met 3 jarige kindjes al op de tweede dag alleen met mij terwijl grotendeels bang is voor mij. Mijn twede dag ging al beter dan mijn eerste dag maar toen de eerste week vorderde besefte ik dat het zo moeilijk is om elke dag op nieuw een hele les vol nuttige dingen te bedenken zonder boek en dat dan ook nog uit te moeten leggen in een taal die de kinderen helemaal niet begrijpen en vooral dat ik het alleen moet doen.
Ik wil zo veel vertellen over hier maar het is allemaal te veel.
Je ziet zo veel, rijkdom en armoe (prachtig afgewerkte huizen en mensen die op een kleedje op straat schoenen poetsen en omringd zijn door een paar versleten schoenen), koeien die midden op straat lopen, overal honden, kijhard getoeter en mensen die je aanstaren. Dit laatste moet ik nog steeds aan wennen maar de rest begint nu al eigenlijk een soort van gewoon te worden.
-
30 November 2015 - 15:36
Wilma Eleveld:
Dag Hester, wat een mooi reisverslag. ik zie de beelden. Fijn om je zo eindelijk te kunnen volgen. Wat een indrukken. Misschien behoeft je blog nog wat spellingscontrole, al weten we dat je dyslexie je daar niet de tools voor biedt....Ik ben trots op je! Je wordt een echte wereldburger!
liefs mam. -
30 November 2015 - 15:44
Hester Schilt:
Er is zo veel te vertellen dat de spelling niet meer uitmaakt voor mij hahaha -
30 November 2015 - 16:17
Gea Wever:
Wat een mooi verslag Hester, en wat een hele belevenis ☺ ik wens je nog een super en geweldige tijd daar -
30 November 2015 - 17:27
Wilma Eleveld:
Tsja Hes, Daar ben ik het wel mee eens eigenlijk....het gaat om de ervaring, maar ja ik blijf en beetje juf in Nederlands....Keep on going.... -
30 November 2015 - 17:58
Fennanda Eleveld :
Ha lieve Hester, geweldig om te lezen
ik zie het voor me. Wat een belevenis moet dit zijn. Dat met die kinderen die geen Engels kunnen lijkt me lastig...pfffff en dat je meteen alleen voor de groep staat.Hier regent het pijpenstelen en waait de november wind. Ik vind het heerlijk dat ik nu weet was je bent en me een voorstelling kan maken. Ik ben onder de indruk van je lef en je avontuur! Take care. Geniet. Sjaak zou zeggen: Dit nemen ze je niet meer af.... Liefs hartegroet Fennanda -
30 November 2015 - 18:51
Bernadet Van Laak:
Dag Hester,
Wat leuk om je reisverslag te lezen! Het lijkt me heel overweldigend, al die indrukken die je opdoet. Geniet er maar van. Ik wens je nog een heel mooie reis toe!
Groetjes,
Bernadet -
30 November 2015 - 21:06
Henny Boels:
Ha lieve Hester. Ik had vorige week al gegoogled naar je blog. Leuk omfiets te lezen. En wat ongelooflijk spannend allemaal. Een enerverende reis. En dan meteen voor de klas. Je wordt wel in het diepe gegooid!! Ik hoop dat je er ook van geniet. Hoop snel weer wat van je te kunnen lezen. Nog veel plezier en liefs -
01 December 2015 - 15:30
Hester Schilt:
Ik zal proberen dit weekend weer een blog online te zetten met ervaringen! -
01 December 2015 - 17:07
Margje Schilt:
Lieve doorzetter, ik ben heel blij eindelijk van jou persoonlijk iets van je belevenissen te lezen. Natuurlijk hoorde ik wel het e.e.a van papa en mama over jou maar jouw blog geeft toch een beter beeld hoe jij je reis hebt beleefd! Nou lieverd ik vind je een kanjer!
Ik hoop dat je buiten de soms vervelende ervaringen, nog heel veel mooie dingen gaat beleven.
Ik kijk uit naar je volgende blog,
Kus,kus. -
01 December 2015 - 17:40
Rien:
Hee Hester,
Wel even een shock kan ik me voorstellen, maar ook heel leuk hoop ik voor je. Idee: Engelse liedjes zingen met je kids? Of heb je daar geen spotify?
Heel veel plezier
groet
Rien -
01 December 2015 - 20:08
Christie:
Heey Hes,
Klinkt allemaal echt amazeness, behalve de stress op het vliegveld.... Hopelijk gaan je lessen steeds beter!! en die kindjes moeten toch wel schattig zijn ;)
Heel veel liefs <3<3
Chris -
01 December 2015 - 20:23
Willem:
Hoi lief nichtje,
Wat een ervaringen en wat een toffe verhalen allemaal. Dat klinkt goed en ga maar gewoon lekker experimenteren met die leerlingen; goed hoor!! Take care en euh ik vind die spelfouten helemaal niet erg .. Valt best mee.
Hoop snel weer te horen - liefs Willem -
03 December 2015 - 10:29
Maria Elena:
Dear Hester,
It is great to see your blog! thanks for sharing this valuable experience.
We are very proud of your adjustment process and solving skills.
Have fun and enjoy it,
Regards,
Maria
-
03 December 2015 - 20:04
Catharina:
Wat een verhaal, Hester. Ja, een heel andere wereld. Fijn dat je al een beetje aardt en het al wat gewoner wordt: het echt van binnen aankomen duurt zeker een week, zo niet langer! Ups en downs, het hoort erbij. Gewoon doorademen en doorleven: je maakt nu al dingen mee die je je niet had kunnen voorstellen en dat verrijkt je enorm. En genieten van al het moois! Ik hoop dat je je draai steeds beter vindt met de kinderen: dat lijkt mij ook een enorme opgave! Lieve groeten uit Delft.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
