Dit kleine stukje wereld.
Blijf op de hoogte en volg Hester
24 Januari 2016 | India, Kundapura Railway Station
Elke dag kom ik tot nieuwe inzichten, over mezelf maar ook over de wereld om me heen. Ik wil jullie iets vertellen over de foto die ik bij deze blog heb gezet. Dingen die niemand ooit zich realiseert of zich eigenlijk niet kan realiseren tot je het met je eigen ogen ziet. Op deze foto zie je een klein stukje wereld wat zo ontzettend mooi en lelijk tegelijk is. Een klein stukje wereld dat van deze mensen is die hier leven en niet veel verder komen komen dat dit kleine stukje wereld. Hier leeft een grote familie. Iedereen kent elkaar hier en niemand kent het onbekende. Op het moment dat ik deze foto nam stond ik op een grote berg met zand waar ik door de tentschool kinderen al gillend op werd getrokken. Het begon net te schemeren en je zag de ouders net terug komen van werk terwijl de kinderen gillend achter ze aan rennen blij met het fijt hun ouders eindelijk te zien na een lange dag. Langzaam gaan alle lichtjes aan in de tenten en er ontstaat een ontzettende sfeervolle situatie. Ik realiseer me dat deze kinderen het lang zo slecht nog niet hebben en een gevoel van jaloezie komt in me op als een meisje dat eigenlijk maar enkele jaren jonger is als ik haar jongere broertje in mijn armen drukt en gillend achter de andere kinderen aan rent rollend in het zand zonder enkele angst. Deze kinderen hebben al zo veel doorstaan dat het moeilijk is om angst te hebben voor zo iets kleins als achterste voren van een hoge berg met zand te rollen. En dat brengt me weer in het nu, het is niet dat deze kinderen het goed hebben maar ze zijn blij met al het kleins wat ze hebben. Als een grote familie leven ze hier dus in harmonie allemaal gelijk aan elkaar. Het is bijna onmogelijk om uit deze situatie te komen. Als je hier op groeit is de kans groot dat je klein kinderen hier ook opgroeien. Sommige kinderen komen in een voor ons bizarre situatie terecht. Zo is een meisje in een tent kamp niet ver van dat van ons vandaan. Ze is maar 14 en is net voor de eerste keer ongesteld geworden direct moest ze stoppen met tentschool en werd ze uitgehuwd aan een jongen van 16 en een week later trouwden ze. Ik hoorde het verhaal en zag een foto van 2 jonge kinderen met speelse onzekere blikken waarvan hun toekomst al vast gelegd was bij de geboorte. Ik wil zo graag meer schrijven over deze kinderen maar wat weet ik nou echt van ze? Wat kan ik over ze vertellen zonder te weten hoe ze echt denken alleen gebaseerd op het verhaal dat ik hoorde van een andere vrijwilliger. Gevoelens zijn onbeschrijfelijk in deze situatie, zowel de gevoelens die ik heb over dit alles heb als de gevoelens van de kinderen die gillend door het zand rennen en in een tent slapen met genoeg om te overleven en een gelukkig leven te hebben. Ik besef nu hoe moeilijk het is om deze situatie te beschrijven in de goede woorden want alles wat ik schrijf is gebaseerd op observaties en heb ik het recht om te vertellen over hun leven gebaseerd op een observatie?
-
24 Januari 2016 - 19:42
Erik Schilt:
Lieve Hester, wat een mooie blog. Je kunt je zielenroerselen zo open en treffend beschrijven dat ontroert ons echt. Pap, mam en Simon (die net even is binnengewipt) -
25 Januari 2016 - 12:29
Fennanda:
Lieve Hes,
ja wat er echt in iemand omgaat weet je nooit, kunnen we zelden echt zien Het is waar wat je zegt, onze observaties worden altijd bepaald door waar we vandaan kijken. het zijn onze percepties. En vaak ook nog gekleurd door onze projecties. En ja, ik kan me voor stellen dat je soms jaloers bent op het ongecpmpliceerde in het Nu zijn van deze kinderen en ook op hun blijheid en hun onbevreesheid, dat ze daar zijn waar z e zijn en niet zoveel verwachtingen hebben.
ik wens je nog heel veel van dit soort mooie momenten Hes! dank voor het d elen, het is echt zo goed om te lezen wat jij daar allemaal meemaakt en inspirerend. Wat zijn wij westerlingen verwend en ook blasé op een bepaalde manier hè? ik stel me zo voor dat jij met een gevuld rugzakje terug komt in NL, in alle opzichten. En dat neemt niemand je meer af.
Verheug me er op jou weer te zien!
neem een beschermengel mee, zet um op je schouder daar en ook bij je terugreis mooie mens.
take care lieve nicht, xxx fennanda (en ook goeds van S en T) -
25 Januari 2016 - 16:20
Wilma Eleveld:
Ik zet dit er even op voor oma:
Lieve Hester,
Wat een ontroerend verhaal.En wat een diepgang voor een meisje van zeventien Dat is mooi.!
Maar ook een meisje wat nog lachend samen met de kinderen van die zandberg af zou willen rollen. En ook dat is mooi!
Blijf zo je bent lieve schat en geniet en verwonder je nog over al het mooie en minder mooie wat je nog meemaakt!
Heel veel liefs. Oma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
